skręciłem w kierunku Piaśnicy, chciałem jezioro objechać od wschodniej strony i do Łeby jechać północnym szlakiem, który się wije nad morzem.
Piękna pogoda na drodze pusto, śmigam przez jeszcze zaspane wioski. Nawet bociany w gniazdach jeszcze chrapią, zerkam na zegarek przecież to dopiero 9, Junaka wprowadzam na spacerowe obroty, mkniemy tak około osiemdziesiątki, głowa kręci się jak antena radarowa z tą tylko różnicą, że nie wypatruje wroga tylko nowe widoki.
Tam las, tu obsiane pole, pod lasem ambona, na polach żurawie spacerują, a gdzie indziej stoją farmy wiatrowe, raz nawet zauważyłem stado krów na wypasie, rzadki to teraz widok, od kiedy jesteśmy w UE.
Wystarczyła chwila, a o mały włos przegapiłbym miejsce, jakich może wiele w Polsce. Dojeżdżałem do przejazdu kolejowego, po prawej stronie stacja, ruszam, mój wzrok padł na szyny, które są całe zardzewiałe odruchowo zerknąłem w lusterko i zawróciłem, postanowiłem zwiedzić ten sekansem PKP.
Wjeżdżam na peron patrzę na wejście do stacji nad drzwiami wejściowymi napis „Wrzeście”. Budynek solidny, murowany cegłą, od strony torów dyżurka ruchu, zamknięta poczekalnia, zniszczony szalet, wielka szkoda marnuje się taka infrastruktura.
Nie mogę na to patrzeć, to nie moja Polska ta III RP. Ruszyłem w dalsze drogę, spacerem dotarłem do Łeby. Zjechałem z głównej drogi na szlak w kierunku wydm ruchomych. Na końcu parking, ależ drożyzna za moto słownie jeden złoty za półgodzinny postój, trudno wszyscy muszą żyć, ruszam w drogę mam przed sobą 6 km i do wyboru, melex, buty, rower.
Wybrałem buty droga przez las prowadzi, więc się nie usmażę na słońcu, tu nie dałem zarobić. Odcinek pokonałem w godzinę, odpadła mi wyrzutnia rakiet, którą mijałem po drodze, bilet jak za seans w dobrym kinie, nie dziękuję zobaczę na YouTube.
Droga minęła jak z bicza strzelił jakaś euforia dodawała skrzydeł, po drodze zahaczyłem tylko przystań żeglugową. Miałem przed sobą ruchome piaski, piękny czyściutki jak z folderów Itaki.
Szlak prowadzi na jedną z wydm, jednak nie byłbym sobą gdyby nogi nie poniosły dalej, na następną tam gdzie nie ma ludzi i widać horyzont. Pięknie, szkoda, że wracać trzeba z chęcią zatoczyłbym krąg wokół jeziora.
Kiedy już wróciłem między ludzi ktoś poprosił o zdjęcie i wręczył aparat, tym sposobem w jednej chwili mogłem otworzyć studio fotograficzne na plaży. Robiłem zdjęcia tabletami, cyfrowymi aparatami trafił się nawet jeden analog oraz komórka.
Pewnie nie wspomniałbym o powrotnej drodze gdybym nie natkną się na gniazdo dzięcioła, siedziały w nim głodomory wzywające głośno rodziców, stanąłem za drzewem wycelowałem w dziuplę i czekałem mam już w tym wprawę i wiem, że kursy do gniazda są co pięć minut, kiedy już upolowałem ptaszysko z czymś wielkim w dziobie ruszyłem na parking, miałem już dość w nogach.
Jeszcze wieża w pobliżu parkingu, kilka zdjęć na pamiątkę i to byłby koniec gdyby nie droga, którą przed sobą miałem do pokonania, a było tego prawie sto kilometrów. Wybrałem krajową, aby było szybciej w Lęborku koło czołgu zrobiłem postój, na cokole IS tylko nie wiem, który. Proszę mi wierzyć robił wrażenie, poczułem się mały.
Wyjechałem o 8 wróciłem o 15 na liczniku prawie 200 km, plus 12 w nogach. Jestem wykończony, całe szczęście obiad zrobiłem w sobotę, wystarczy tylko podgrzać, a jak motocykl? Dowiózł mnie na miejsce bez przygód, miałem nosa kiedy zdecydowałem się na ten model, jest bardzo wygodny i ma wystarczający zapas mocy aby na drodze wyprzedzać zawalidrogi. Foto relacja na stronie, zapraszamhttp://trokakrzysztof.blogspot.com/2014/06/junakiem-m-20-do-eby.html#more
Moze gdzies w regionalne to wrzucić 
Ehhhh a może znowu się czepiam:-)
