PLESZA 2017

[krysz]

Przed kilku laty trafił mi się artykuł o Polonii zamieszkałej w rumuńskiej Pleszy, Nowym Sołońcu, Kaczyce... Kilka razy jeździłem po tym kraju, ale zawsze były to rejony Karpat, wschód, zachód, ale nigdy północ... W tym roku postanowiłem... Bukowina. Ale skoro Rumunia to obowiązkowo też Transy i Bicaz.
Ostatecznie wyruszyliśmy we dwóch, trzeciemu koledze mechanik naprawia motka, już cztery miesiące, dobry jest!
I tak w skrócie...
Dzień pierwszy. Łosice - Czarna Górna w Bieszczadach czyli Bieszczadzka Przystań Motocyklowa.
Jedziemy w tym duecie na dłuższą wycieczką po raz pierwszy, ale od razu znakomicie się dogadujemy. Na trasie nic ciekawego, po za ciągłą ucieczką przed czarną chmurą,


która przed Przemyślem obrała kierunek na Ukrainę.
Co prawda jeszcze dopada nas deszcz na serpentynach w okolicach Birczy, ale na krótko. Na którymś winklu (w deszczu) złapałem uślizg kół, ale tym razem (z pomocą buta) wyszedłem zwycięsko . Od tej pory będę uważał, bo na tyle mam, co prawda nową, ale chińską oponę.


W Czarnej mała niespodzianka; na "naszym" kawałku trawnika wyrósł domek holenderski, a tam co roku za drzewkami rozbijaliśmy namioty. Ludków dużo. Wieje, ale ciepło, przez chwilę kropi deszczyk.



Swojaczek, kanapeczka, pogaduchy i idziemy spać.




Dzień drugi.
Rano już piękna pogoda... Kawa, pakowanie i kierunek Tokaj...

Krótki postój na siku w Brzegach Górnych

W Wetlinie pod samotnym dystrybutorkiem tankujemy; podłoże z kamyków, stromizna, żeby chwycić końcówkę węża trza zsiąść z motka. Więc zsiadam, a osiołek fik, mimo, że stał na bocznej stopce... szyba czołowa pękła, lusterko obłamało się. No żesz k...va. Ale spoko... lusterko naprawiam klejem do metalu, ale skubaniec wolno schnie, więc idziemy na śniadanie do karczmy.


Po powrocie nadal schnie, więc przytraczam lusterko do bagaży i bez lewego ruszamy na Węgry. W Smolniku w Zagrodzie Hryszczata ostatecznie pozbywam się resztki szyby, stelaże do kufra i od tej pory cruiser staje się nekedem


Granicę przekraczamy w Radoszycach, pogoda super, wręcz upalnie.
W Słowacji w spożywczaku robimy zakupy i dalej...

Tym razem jadę bez nawigacji, nawet specjalnie w mapę nie zaglądam, przecież nie raz już tędy jechałem. I ta pewność siebie spowodowała, że zamiast na Trebisov jedziemy na Kosice. Zafundowałem nam dodatkową wycieczkę... Dzięki dodatkowej trasie przejechaliśmy pod zamczyskiem na górze, ale komu chciało by się włazić na nogach?! Może kiedyś?

Obowiązkowa fotka pod tablicą państwa;

W Tokaju w towarzystwie dwóch chłopaków z Gorlic, zwiedzających świat stopem, pijemy wszystkiego po trochę. Ledwie zdążyliśmy rozstawić namioty rozszalała się burza. Imprezka odbywa się w altanie, woda i tu się pojawia i tworzy pod stopami jeziorko.


To sygnał, że trza iść spać. Przy wtórze walących piorunów śpię jak dziecko .
I jeszcze mapka z drugiego dnia;


Dzień trzeci.

[Jack]

Świetna przygoda pomijając wywrotkę motocykla. Będę czekał na ciąg dalszy

[dziadek zbyszek]

Ja tez

[krysz]

No to dzień trzeci. Tokaj - Sebes
Tiszavirag opuszczamy bez deszczu, chociaż jest pochmurnie.

Droga do Nyiregyhaza fragmentami w remoncie, dalej idzie gładko.

Na granicy rumuńskiej na chwilę się gubimy; ruszyłem pierwszy i zjechałem pod kantor, a kolega nie widząc mojego manewru pojechał prosto. Ale od czego są telefony?


Za Oradea zaczyna padać, zakładamy przeciwdeszczówki. Po 30 km zjeżdżam pod restaurację na obiad.

Jemy ciorbę i garniture czyli zupę z drugim plus sałatka. Standard. I uwaga; w restauracji za kawę plus pełny obiad płacimy po 25 lei (24pln).


Nim skończyliśmy obiad deszczowa chmura sobie poszła W Huedin kilka fotek na tle molochów królów cygańskich.

Za miastem tankowanie i ruszamy, kierunek Sebes. 8 km dalej zaplanowałem nocleg. Nocowaliśmy już tam z DaJanem w 2014 (zjazd ok. 1 km z Alpiny kierunek Rachita. Polecam). Przed Cluj wskakujemy na autostradę i tu dopada nas ulewa, ale ponieważ czas mamy ograniczony nie zatrzymujemy się. Musimy tylko uważać, bo na obniżeniach jezdni tworzą się jeziorka.
Kiedy zjeżdżamy na Alba Iulia nawet pojawia się słoneczko. Za to niesamowity korek... przez kilkanaście kilometrów przebijamy się to lewą to poboczem. W Sebes zakupy w Lidlu już po zmroku.

Na parkingu wolnych miejsc do bólu więc...

Pod bramę campingu podjeżdżamy ok. 22-giej tutejszego czasu.

Na tabliczce nr telefonu więc dzwonię... i mimo, że gościu nie zna słowa w innym języku niż rodzimy, dogadujemy się. Nawet zrozumiałem, że będzie za 5 minut, i faktycznie po pięciu minutach podjeżdża Dacia z właścicielami. Gospodyni otwiera nam salon z kominkiem, w którym było palone, więc suszymy poprane ciuchy.

Piwko, kolacyjka i do łóżeczka Motki oczywiście pod zadaszeniem.

I mapka z tego dnia:

[krysz]

A, żeby zobaczyć zdjęcia w całości trzeba kliknąć prawym i "pokaż obraz"(jeżeli ktoś nie wie ).

[Jack]

Super
Też przejżdżałem przez miasto królów cygańskich i sporo błądziłem po nocach

[krysz]

Dzień czwarty. Sebes - Curtea de Arges
Zapomniałem jeszcze napisać, że podczas kolacji gospodyni poczęstowała nas białym serem własnej produkcji. Pierońsko smaczny.
Na Transalpinę ruszamy w słońcu, co prawda pojawiają się chmurki, ale niegroźne.
Smarujemy łańcuchy...

W ostatniej (większej) miejscowości tankujemy "ze ściany" i zaczynamy wspinaczkę.

Robi się tłoczno, jednośladów jednocześnie jeszcze tyle tu nie widziałem. Całe watahy, nawet kobitki na Harleyach (a z tyłu bus ).


A ponieważ z natury nie lubię tłoku postoje ograniczamy do kilku, kilkunastu minut, z jednym wyjątkiem na kawę. Zalazłem wreszcie odpowiedni kawałem drewna pod stopkę boczną, objedzie ze mną Rumunię, aż zgubię przed Satu Mare.


Przed przełęczą Urle na straganach kupuję prezenty bliskim, cykam fotki łażąc po płaskowyżu

i z niepokojem spoglądam w górę. Na przełęczy zawiesiła się gęsta chmura i nie może się oderwać, dosłownie


Nie mamy wyjścia, po półgodzinnej przerwie ruszamy serpentynami w górę.


Tym razem nie podziwiam widoków z przełęczy, jedziemy w gęstej mgle i tłukącym deszczu. Muszę podnieść szybkę kasku, bo nic nie widzę. Deszcz tnie po twarzy, jedziemy wolno, bo widoczność spada do kilku metrów. Po kilku kilometrach opuszczamy chmurę i znów mamy piękne widoczki

Zjeżdżamy Transalpiną do Novaci. Samej Transy nie będę opisywał, bo pełno tego w internecie. Po miasteczku łazimy ponad godzinkę, ale po za monastyrem na wzgórzu nic ciekawego tu nie znajdujemy.

Ruszamy na obiad do Horezu, Jurek wklepuje nazwę miasteczka w navi , rusza przodem... Po kilkunastu kilometrach coś mi nie pasuje ze słońcem Zatrzymujemy się i wyciągam mapę, okazuje się, że jedziemy na zachód zamiast na wschód. Widocznie jest jeszcze inne Horezu

Znów obiad jemy w restauracyjce, znów ciorba, tylko że tym razem to kolega wcina de fasole, ja warzywną. Pełny obiad plus kawa 30 lei.

Kolejny postój nad rzeczką, z dróżką przecinającą nurt.

Wczesnym popołudniem docieramy do Curtea de Arges, lądujemy w motelu za 60 lei na głowę. Osiołki za bramę, brama na klucz. Po odświeżeniu się ruszamy z buta na miasto, odwiedzamy pijalnię piwa,


trochę łazimy, wracając kupujemy jeszcze po butelce browca na kwaterę, żeby dopełnić dnia . Moja uszkodzona w Albanii stopa daje o sobie znać! Idziemy spać, jutra czeka nas Transfogara...
A tak dziś jechaliśmy;

[Luca]

Widzę, że znowu śmigasz Eko-Cruiserkiem

[krysz]

Dzień piąty.
Tego dnia ruszamy wcześniej, bez kawy i śniadania, skonsumujemy w trasie. Pogoda dopisuje, humory też... Jakoś przeoczam stację paliwową, na której ostatnio tankowałem przed wspinaczką. Kolega informuje, że na posiadanym paliwie pociągnie maksymalnie stówkę kilometrów. To nie dużo zważywszy, że trasa biegnie pod górę. Powinniśmy zawrócić i zatankować, ale ryzykuję i wtedy pojawia się jeszcze jedna, tym razem naprawdę ostatnia stacyjka...

Tankujemy i ... Trasfogara po raz czwarty! Gdzieś w połowie drogi do tunelu robimy postój na posiłek.

Jazda trasą powyżej linii drzew to tradycyjne kilkanaście, -dziesiąt, -set metrów i stop. Kilka fotek, chwila zachwytu i znów kawałek w górę.



Gdy docieramy do tunelu znów stop... Obok jakiś motocyklista uwalnia się z przeciwdeszczówki...
-"Po drugiej stronie mgła" - informuje nie pytany. Jedziemy. I faktycznie już sama końcówka tunelu zapchana chmurą. Na parkingu kupuję naklejkę i jazda w dół, tu i tak nic nie widać.

I gdy wreszcie wyjeżdżamy z tej cholernej chmury już jesteśmy na poziomie lasu. Szkoda, zwłaszcza kolegi, który jedzie Fogarą pierwszy raz... najfajniejsze widoki odkłada na następny raz.

Napełniam butelkę górską wodą i obieramy kierunek; Sighisoara.
Z początku jedziemy na wschód kierując się na Brasov, następnie w m. Voila skręcamy w lewo. Teraz krajobraz robi się pagórkowaty, wokół same pastwiska. Jakieś wojsko, bazy ciężkiego sprzętu... i już widać, budują drogę do Sighisoary.


Jedna furmanka z Cyganami, druga, dziesiąta...

Domostwa bardzo obskurne, zaniedbane.

W wioskach ichnia płeć piękna w kolorowych sukniach i koralach. I żadna nie spojrzy na motocyklistę. Taka tradycja, a może przykaz?
Domyślamy się, że wjechaliśmy w tereny zamieszkałe przez narodowość cygańską i jako bonus trafiliśmy na jakieś ich święto. Uroczystości odbywały się w miasteczku Agnita i z tego miejsca rozjeżdżają się we wszystkich kierunkach. Niektórzy posprzęgali po dwa wozy - a co, zresztą u nas bywa podobnie; "pod kościół bryką lepszą niż ma sąsiad...".

A na tych wozach na przedniej ławeczce siedzi Cygan z synem, natomiast na tylnej (o ile jest) jego żona z córkami. I ścigają się tymi zaprzęgami... teraz żałuję, że nie mam kamerki, bo ciekawie to wyglądało. Konie w galopie (w zaprzęgu), te ich małe wozy skaczące po całej drodze, kobiety rzucane między burtami jak piłki w bębnie losującym lotto. Widok, który na długo pozostanie w pamięci...
Sighisoara - warto odwiedzić. Łazimy po starym mieście ponad godzinę, a kiedy już jesteśmy dostatecznie zmęczeni (schody i strome podejścia) kupujemy drobiazgi na prezenty i ruszamy w kierunku Sovata.


Zaraz za miastem podjeżdżamy pod restaurację. Zasmakowaliśmy w ciorbie .

W Sovata ostro daję po hamulcach, przy ulicy wystawiona na sprzedaż Jawa 353, taka jaką kiedyś miałem i pozostał sentyment. Cena 400 euro z papierami. Trochę roboty przy niej jest, ale... gdyby to było bliżej.

W Praid robimy zakupy, tradycyjnie piwko i spożywka.
Stąd w kierunku wschodnim zaczyna się moja ulubiona droga 13B. Łuk przechodzi w łuk, ale na tyle łagodnie, że można utrzymać prędkość w granicach siedemdziesiątki. Dojeżdżamy do pewnego parkingu, na którym po raz trzeci robię fotki

i po raz trzeci od tego miejsca diametralnie zmienia się pogoda. Tak jest i tym razem... ruszamy i zaczyna padać, chwilami dosyć intensywnie. W planach miałem nocleg na znanym mi kempingu przed wąwozem, ale już wiem, że dziś nie dociągniemy. Robi się ciemno. Jedno pasmo górskie udaje się przejechać, ale na drugie, w deszczu nie mamy już ochoty. W Gheorgheni szukamy noclegu, ale ponieważ nic nie znajdujemy ruszamy dalej. Za to za miastem co chwila tablica z napisem "pensinua". Po 40 lei od głowy i mamy fajne lokum na górce z tyłu restauracyjki.
Fotka z dnia następnego przed wyjazdem.

Mokre ciuchy wieszamy na zewnątrz na poręczach, lekka kolacyjka, wymiana wrażeń z dnia i przed północą zasypiamy.

[mrzysty]

Kilka miejsc rozpoznaję. Tylko deszczu jakby troszkę za dużo.