Dzień 6 (czwartek)
Ten dzień zaczęliśmy spokojnie, do pokonania było tylko 230km z czego ponad 100km drogą szybkiego ruchu. Mieliśmy więc czas żeby zwiedzić spokojnie Asyż.
Te uliczki zapierały dech w piersiach.
A tu oto garaż motocyklisty…
Jednak wspinanie się po stromych uliczkach wykańczało moje siły.
(Włoskie) Papierosy i codzienny brak ruchu zrobiły swoje.
Na dodatek po ulicach chodziliśmy w pełnej zbroi i z kaskami pod pachą.
Z pomocą przyszła mi fontanna w której zmoczyłem głowę i kark (mam nadzieję ze nikt tam nie napluł
)
W bazylice św. Franciszka zdjęć robić nie wolno, więc tu tylko z zewnątrz.
Widoków i atmosfery Asyżu nie sposób oddać na zdjęciach choćby niewiadomo ile ich człowiek zrobił.
No i te sklepy z dewocjonaliami, nie wiem jak wam, ale dewocjonalia kojarzą mi się raczej z rzeczami służącymi celom reiligijnym, a tutaj….można było kupić kielonek do wódki ze św. Franciszkiem, popielniczkę ze św. Franciszkiem,kufel na piwo ze św. Franciszkiem, procę św. Franciszka, miecz, pistolet i co tam jeszcze kto sobie zamarzył. Obok tego wisiały różańce, kolczyki, sukienki, samoloty, elektroniczne gołębie. czysta komercja.
No, ale z czegoś to miasto w końcu musi żyć.
Po powrocie do motocykli nadszedł czas na spokojnego bluesa na harmonicje:
Chwilką odpoczynku i w drogę. Patrząc na mapę okazało się że będziemy przejeżdżać przez Toskanię. Trochę już na jej granicy, ale jednak. Zaplanowaliśmy że zjedziemy z drogi szybkiego ruchu aby pojeździć trochę po drogach Toskanii. W końcu mieliśmy tego dnia czas.
Odwiedziliśmy miasteczko wybitnie nie turystyczne, choć widoki były bardzo zabytkowe.
Ale widać tak tutaj mieszkają. Na mapie zobaczyłem że w okolicy jest jakieś jeziorko.
O dojazd do niego zapytaliśmy napotkanego po drodze Włocha. Co z tego że wytłumaczył po angielsku jak i tak trafiliśmy na jakąś szutrową drogę i jeziora nie zobaczyliśmy z bliska.
Natomiast widzieliśmy po drodze dwa piękne domku w toskańskim stylu.
Po wykaraskaniu się z szutrów Toskanii motorki wyglądały jakby uczestniczyły w rajdzie Dakar. Nic, nabrały wędrownej patyny. Mimo wszystko warto było.
Wracając wstąpiliśmy do miejskiego mini-marketu. Widok jednak całkowicie inny niż w sklepach które widzieliśmy do tej pory, zresztą nic dziwnego, gdziekolwiek nie kupowaliśmy byliśmy w sklepach dla turystów. A tutaj trafiliśmy na lokalne produkty.
Zakupiliśmy plasterki suszonej szynki prosciutto (czyt. proszuto a nie prościutko), włoskie pomidory, toskańskie bułki i toskański chlebek. Ja jeszcze wziąłem “śmierdzącą” kiełbasę. Przed marketem stały zadaszone stoliki, więc wróciłem się do sklepu i zapytałem czy możemy zjeść przed sklepem. Nie było problemu, więc zaczęliśmy się rozkładać na stole, ja skoczyłem do motocykli po sól, a Jacek zaczął szukać nożyka aby ukroić chleb. Jednak tu z pomocą przyszedł nam sprzedawca ze sklepu, który przyniósł nam nóż do krojenia chleba. Chwilę później pojawiła się i ekspedientka która przyniosła nam oliwę z oliwek, ocet balsamiczny, sól a także talerze oraz sztućce.
Przy czym powiedziała po włosku coś w stylu: pomodoro, oliwa e aceto? No tak jak można wpaśc na tak beznadziejny pomysł i jeść pomidory bez oliwy z oliwek i octu balsamicznego. Niedorzeczne, co nie?
W każdym razie gościnność Włoska jest godna pochwalenia.
Gdzieś 15 km od celu dzisiejszego etapu nasze tyłki już nie wytrzymały, zjechałem z drogi na jakiś parking, który jak się okazało sąsiadował z rynkiem jakiegoś miasteczka. Na rynku odbywał się jakiś festiwal dla dzieci.
A co mi tam humor trzeba mieć:
Na tym samym festiwalu spotkaliśmy Polkę, która opiekuje się staruszką we Włoszech.
Widać że właśnie tam mieliśmy zajechać, bo Pani potrzebowała się wygadać i ponarzekać.
Pani starsza co prawda nie wyglądała na charakterną, ale wiadomo jak to jest.
Starsi ludzie czasem są męczący.
Wieczorem doatrliśmy na nocleg do Lugo, i tym razem Solideo nas nie zawiódł.
Była prawdziwa włoska wyżerka:
Oprócz piadiny i żeberek, były jeszcze pieczone pomidory, pieczone papryki, włoskie kiełbaski i jeszcze mnóstwo innych przysmaków, ale wiecie głupio tak robić fotki stołu będąc w gościnie...
A tutaj nasz “patron de la casa”, czyli gospodarz domostwa, Solideo we własnej osobie:
Rozmowy trwały dosyć długo, choć pysznego wina wypiliśmy mniej niż ostatnio. Ale to było raczej zdroworozsądkowe podejście.
UWAGA!!! Fotki z toskani jak również z dni kolejnych ma Jacek. Ja jakoś nie cykałem zbyt dużo zdjęć na tych etpach. Więc trzeba cierpliwie czekać!!
.W Italii praktycznie na każdym większym wzgórzu obok drogi widać jakiś gród warowny, zabytków jest tyle, że obdzieliliby pół Europy i jeszcze by zostało.Jechaliśmy drogą, kilka km. gdzie bo bokach rosły gęsto sosny i nic by nie było w tym dziwnego,gdyby nie to ,że cała droga usłana była wielkimi szyszkami,które co chwila spadały z drzew 
taki hardcor. Sam Asyż ,architektonicznie, robi naprawdę wrażenie, no i można wąskimi uliczkami jeździć 
.
) i uderzyliście do mięsnego... 
,puszczam fotki:
droga w tym dniu była taka sobie,płasko,zielono prawie tak jak u nas.Omijając zatokę wenecką, nabrzeże jest koło 30m od drogi , także jedzie się obok dziobów wielkich statków .Z ciekawostek jeszcze jedno ,komary na polu namiotowym cięły jak złe